Beste SNO-ers,
Op zaterdag 6 januari jl. stond de 42ste editie van het Jan Willem van Essen zaalvoetbaltoernooi weer op de planning. De organisatie van dit mooie toernooi lag in handen van de scheidsrechtersvereniging Zwolle (SZO). Elk jaar weer slaagt deze sympathieke COVS vereniging erin om een goed georganiseerd toernooi te organiseren in de sporthal van K.H.C. te Kampen. Toernooidirecteur en scheidend secretaris Jan Lahuis vierde zijn laatste editie. In het jubileumjaar van de club, waarin Zwolle 100 kaarsjes mag uitblazen, zet hij definitief een punt achter zijn functie van secretaris. Tijdens de JALV van 25 maart zal hij officieel het stokje overdragen. Via deze weg willen wij Jan alvast van harte bedanken voor de altijd prettige samenwerking.
Terug naar het voetbaltoernooi. Om 09.15 arriveerde het complete SNO team in Kampen. De dag werd ontspannen begonnen met een lekkere kop koffie en/of thee. Vooraf was de voetbal commissie, bestaande uit routiniers Gert-Jan Beltman en André Meulenkamp, bedeeld met de lastige taak om een succesvolle selectie op de been te brengen. Na lang wikken, wegen en overleggen mochten negen SNO leden, inclusief henzelf, zich klaarstomen voor deelname aan dit prestigieuze toernooi. Maikel van Munster, Tom Schwarte, Thijmen Broekmate, Max van der Lei, Cas Koelen, Ruben Rolfes en Koen Staarman waren geselecteerd. Deze negen spelers hadden de taak om SNO op een goede wijze te gaan vertegenwoordigen. Saillant detail had betrekking op het feit dat SNO veruit de jongste selectie had afgevaardigd richting Kampen. Met Thijmen, Cas en Tom hadden wij namelijk drie zestienjarigen(!) in de selectie.
Nadat iedereen had genoten van een kop koffie, ging de selectie om 09.30 naar de kleedkamer. Aldaar werden de vertrouwde blauwe tenues van Solitas Projectstoffering verdeeld onder de negen spelers. Aansluitend stond er een serieuze wedstrijdbespreking op de planning. Een blik van André was voldoende om de groep stil te krijgen, waarna Gert-Jan de tactische bespreking vormgaf. Je kon merken dat Gerard Westenbroek jarenlang betrokken is geweest bij de VC, aangezien diverse vaste elementen van Gerard’s speech terug te horen waren in de wedstrijdbespreking van Gert-Jan. De trainers besloten om een vaste vierkante opstelling te maken, gecombineerd met vaste koppeltjes qua wissels. Iedereen kreeg zeven minuten speeltijd, zodat iedereen volle bak kon geven, zowel aanvallend als wel verdedigend. Cas op doel. De overige basisspelers waren Koen, Max, Maikel en Ruben. De wissels waren Gert-Jan, Tom, Thijmen en André.
Om 10.00 stond de eerste wedstrijd van de dag op het programma tegen onze sportvrienden uit Deventer. Max (als trouwe supporter van PEC Zwolle) heeft altijd moeite met Deventer, dus op voorhand waren de messen geslepen. In de voorgaande editie van 2023 waren de gemoederen (te) hoog opgelopen, dus het was nu zaak om de kop erbij te houden. Wellicht had de matige vorm te maken met het vroege tijdstip, maar het begin van SNO was ronduit matig te noemen. Uit een onoverzichtelijke situatie kwamen we op een 1-0 achterstand. SNO was in de veronderstelling dat de arbiter van dienst een intrap gaf aan Deventer. De bal werd echter niet op de zijlijn genomen, waarop de bank van SNO intens reageerde. Uit deze razendsnelle counter kwamen de heren uit Deventer op een 1-0 voorsprong. Maikel gaf (door woord en gebaar) aan het niet eens te zijn met de genomen beslissing van de arbiter. Onze enfant terrible André, die niet vies is van een beetje theater, gaf al knielend met twee gestrekte armen aan waar de bal was genomen. Hij wilde de arbiter van dienst duidelijk maken dat de bal niet op de zijlijn lag bij het nemen van de intrap. Uiteindelijk mochten de protesten niet helpen, aangezien de arbiter van dienst een vrije trap had gegeven aan Deventer i.p.v. de door SNO gereclameerde intrap. In de slotfase maakte André een overtreding, waaruit Deventer de beslissende 2-0 maakte. SNO verliet teleurgesteld het speelveld. Dit jaar was er zelfs geen lekkere droge wordt van Jan Hennink, de vaste sympathieke supporter van DSV.
De trainers besloten om het team bij elkaar te halen in de kleedkamer. Het team van SNO was een mooie mix tussen jonge talenten en ervaren rotten in het vak. Het spel was echter (te) gehaast. Gert-Jan en André besloten om een tactische omzetting te doen. De formatie werd rigoureus veranderd. We gingen verder in een ruit formatie en daarnaast werd (nagenoeg) de gehele basisopstelling op de bank gepositioneerd. Om 11.30 stond de tweede wedstrijd op de planning tegen de scheidsrechtersvereniging Doetinchem II. De trainers besloten om deze wedstrijd ultra aanvallend aan te vliegen met slechts één verdediger, twee middenvelders, gecombineerd met één diepe spits. De trainers besloten zichzelf in de basisformatie te formeren. Deze brok aan ervaring wierp direct zijn vruchten af. Nijverdal was gedurende de tweede wedstrijd duidelijk de bovenliggende partij. Ondanks het feit dat Nijverdal de bovenliggende ploeg was, waren er weinig grote kansen te noteren. Halverwege de wedstrijd etaleerden onze trainers hun klasse. Nadat de verdediging van SNO een tegenaanval onschadelijk hadden gemaakt, kwam de bal (net over de middellijn) terecht bij André. Hij gaf een prachtige dieptepass op Gert-Jan. Deze nam de bal niet aan, maar speelde de bal direct terug op André, die Gert-Jan direct weg stak in de diepte. Bij de achterlijn gaf Gert-Jan de bal voor op André, welke op z’n beurt de bal onberispelijk binnenschoot. Het was Barcelona in z’n beste tijd, een staaltje tiki-taka voetbal. Door deze prachtige goal kon SNO de eerste drie punten van de dag bijschrijven. Enig minpuntje van deze tweede wedstrijd was het uitvallen van Maikel van Munster. Hij kreeg last van de knie en voor hem zat het toernooi er vroegtijdig op.
.jpg)
Om 12.45 stond de derde wedstrijd van het toernooi op de planning. Tegenstander was het sympathieke Enschede II. Mocht SNO nog aanspraak willen maken op de knock-out fase, dan moest deze wedstrijd in winst worden omgezet. SNO begon goed aan de wedstrijd en ging door met goed en verzorgd voetballen. Te veel (opgelegde) kansen werden gemist. Onze jonge spelers speelden frivool, maar waren onnauwkeurig in de afwerking. Nadat de keeper van Enschede de bal uiterst matig in het spel bracht, was het Max die de bal oppikte en één op één kwam te staan met de keeper. Hij werd geflankeerd door Ruben Rolfes. Max ging niet voor eigen glorie, maar besloot (tot ieders verrassing) de bal breed te spelen op Ruben. Deze had hier duidelijk niet op gerekend en miste deze gigantische kans. Daarnaast waren er nog grote kansen voor Thijmen en Tom. Laatstgenoemde schoot de bal goed op doel, maar een toegesnelde verdediger hielp zijn keeper en keerde de bal voor de doellijn. Gedurende de gehele wedstrijd heeft Enschede geen kans gecreëerd. ‘Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’, een gevleugelde uitspraak van onze voorzitter. Helaas was het niet voldoende voor de zege, waardoor 0-0 een logisch gevolg was.
Resumerend konden we stellen dat het voetbal prima verzorgd was. In totaal hadden we vier punten behaald in drie wedstrijden. Het scorende vermogen viel niet mee, aangezien we slechts éénmaal hadden gescoord. Mede door de andere uitslagen in de poule hadden wij echter nog alles om voor te spelen. Alvorens we de degens kruisten met regerend kampioen Apeldoorn, was het eerst tijd om te genieten van de lunch. In combinatie met de goed georganiseerde loting, was de lunch weer optimaal geregeld door onze sportvrienden uit Zwolle.
Ook tijdens de editie van 2024 behoorde Apeldoorn (opnieuw) tot de titelkandidaten. Voorafgaande aan de wedstrijd waren ze koploper in onze poule. De opgave was simpel. Er moest gewonnen worden, om op deze wijze zicht te blijven houden op een halve finale plek. Gedurende de eerste minuten van de wedstrijd was Apeldoorn de betere partij, maar doelpunten vielen er niet. In de zevende minuut vuurde onze rots in de branding Koen een kanonskogel af op het doel van Apeldoorn. De gehele bank van Nijverdal begon al met juichen, alleen ging de bal op een miraculeuze wijze niet het doel in. En op zulke momenten zul je altijd zien dat de tegenstander wel een doelpunt maakt. Direct in de tegenaanval kwamen de heren uit Apeldoorn op een 0-1 voorsprong. Kwaliteit verloochent zich niet, maar een goede conditie wel. André bleef voorin ‘hangen’. Kortom, hoogste tijd om een wissel toe te passen. Kort daarna verliet ook Gert-Jan het speelveld. Voor beide ervaren krachten kwamen Max en Ruben in het veld.
De ervaring viel weg en binnen no-time scoorden de heren uit Apeldoorn twee maal, waarmee Nijverdal tegen een 0-3 achterstand aan keek. De doelman van Apeldoorn werd overmoedig en ging mee naar voren. Door de verdediging werd hem de bal afgenomen en deze werd direct doorgespeeld naar Max. Max ging alleen op het (lege) doel af en maakte de 1-3. In de slotfase van de wedstrijd ging de keeper van Apeldoorn opnieuw mee naar voren. Opnieuw greep de verdediging van Nijverdal adequaat in. De bal kwam bij Ruben terecht, die de keeper van Apeldoorn wilde verschalken, aangezien deze ver uit zijn doel was gekomen. Ruben werd hard naar de grond gewerkt en moest geblesseerd het veld verlaten. Terwijl Ruben het speelveld al hinkelend verliet, nam Max de toegekende vrije trap snel. Het was een onoverzichtelijke situatie, waarin Ruben richting de zijlijn aan het lopen was en de scheidsrechter de bal (te) vroeg vrijgaf. Max maakte optimaal gebruik van deze onoverzichtelijke situatie. Met een weergaloze trap krulde hij de bal over de terug rennende keeper heen en de bal viel prachtig in het doel. Het doelpunt viel net voor het eindsignaal. De jongens hadden gestreden als leeuwen, maar verlieten het toernooi met een 2-3 nederlaag.
In de halve finale was Apeldoorn met 5-1 te sterk voor het organiserende Zwolle. De andere halve finale ging tussen Enschede I en Enschede II. Enschede I wist deze spannende confrontatie met 2-0 te winnen. In de strijd om plek drie wist het organiserende Zwolle met 5-2 te winnen van Enschede II. Om half vier stond de finale gepland tussen Apeldoorn en Enschede I. Het was uiterst spannend, maar uiteindelijk won de geregeld kampioen Apeldoorn met 1-0, waarmee ze zich (opnieuw) tot verdiende winnaar van het Jan Willem van Essen zaalvoetbal mochten tronen.
In totaal hebben tien teams meegedaan aan de 42ste editie van het Jan Willem van Essen zaalvoetbal toernooi. SNO behaalde in totaal 4 wedstrijdpunten en eindigde hiermee op een zevende plek. Onze voorzitter had verplichtingen in Zeist en was hiermee een opvallende afwezige. Mede hierdoor zou je verwachten dat SNO hoge ogen zou kunnen gooien met betrekking tot de sportiviteitsbeker. Ondanks het feit dat SNO gedurende deze dag geen enkele kaart had gekregen, kwamen wij er met een gemiddeld cijfer van een zes erg karig vanaf. We eindigden op de laatste plaats in de sportiviteitsklassering. Deze prijs werd gewonnen door het tweede elftal van Enschede, die hiermee Zwolle en Deventer nipt voorbleven.
Ondanks het feit dat we de halve finales niet hebben bereikt, kijken we terug op een uiterst geslaagde dag. De onderlinge contacten waren optimaal en voor de onderlinge binding zijn dergelijke dagen goud waard. Via deze weg willen wij SZO van harte bedanken voor de goede organisatie. Een speciaal woord van dank aan de EHBO en de aanwezige arbiters.
Max van der Lei & André Meulenkamp
