Beste SNO-ers,
Scheidsrechter Gerard Westenbroek (78) uit Nijverdal heeft gisteren zijn laatste wedstrijd gefloten voor de KNVB. Het einde van een imposante carrière van ruim 54 jaar als arbiter in het amateurvoetbal. De derby tussen de dames van vv. Hellendoorn en De Zweef is een afscheidscadeautje van de KNVB, die ook een beetje op zijn vertrek heeft aangedrongen.
Hij kan in het dagelijks leven soms opvliegend zijn, beschikt over een temperamentvol karakter. Maar binnen de lijnen is Westenbroek meestal de rust zelve. Hij floot meer dan 1500 wedstrijden en is een bekende verschijning op de velden in deze regio.
In het veld straalt hij gezag uit. Hij leerde wedstrijden lezen en managen, aanvoelen hoe spelers een duel beleven. Daardoor hoefde hij niet voortdurend op zijn strepen te staan en met gele of rode kaarten te strooien. „Ik heb de laatste vier jaar geen kaart meer uitgedeeld”, vertelt hij niet zonder trots.
Kutscheids! Het zijn vooral de vrouwen die hun geslacht als scheldwoord gebruiken
Gerard Westenbroek, Scheidsrechter
Hij heeft alle gangbare verwensingen op de velden inmiddels wel gehoord. Van hondenlul, klootzak, Catweazle (vanwege zijn baardje) tot kutscheids. Hij lacht: „Het zijn vooral de vrouwen die hun geslacht als scheldwoord gebruiken.” De Nijverdaller snapt dat in het vuur van het spel weleens wat wordt geroepen. Voor zichzelf trok hij altijd een duidelijke grens wat nog acceptabel was. Als een speler daar overheen ging, volgde een waarschuwing of kaart.
Meer ontzag
Westenbroek weet niet of het aan de inspanningen van de clubs of KNVB te danken is, maar vindt dat voetballers tegenwoordig meer ontzag voor de scheidsrechters tonen, zeker de vrouwen. „Spelers lijken beter te beseffen dat ook een scheidsrechter zijn hobby uitoefent en voor zijn lol in het veld staat. Misschien heeft deze veranderende houding ook wel te maken met de sterke vergrijzing van het scheidsrechterskorps. Het wordt steeds moeilijker om voor elke wedstrijd nog eens scheids te vinden en zonder hen kan er nu eenmaal niet worden gespeeld.”
Drie keer gebroken been
Hij trekt wat met zijn linkerbeen. „Artrose aan het enkelgewicht, waarschijnlijk het gevolg van de gecompliceerde beenbreuk die ik op 11 november 1979 opliep tijdens de wedstrijd Blauw Wit-HAVO in Nijmegen en mij daarna weken aan een ziekenhuisbed kluisterde. Het been is toen niet goed rechtgezet, staat 9 procent uit het lood. En dat been had ik al twee keer eerder gebroken, als voetballer bij De Blesse in Steggerda.”
Ik wilde iets voor mijn club blijven betekenen, volgde een scheidsrechterscursus
Gerard Westenbroek , Scheidsrechter
Dat betekende het einde van zijn carrière als rechtsbuiten, maar hij vond het spelletje nog veel te leuk om al afscheid van het voetbal te nemen. „Ik wilde iets voor mijn club blijven betekenen, volgde een scheidsrechterscursus in Heerenveen en floot kort daarop in de Friese Voetbal Bond. Dat ging me best goed af en twee jaar later maakte ik de overstap naar de KNVB, de grote bond en was ik enige tijd actief in het district Noord”, vertelt hij.
Lieslaarzen
Westenbroek blijkt een ijzersterk geheugen te hebben, weet nog precies welke duels hij floot en onder welke omstandigheden. De anekdotes schudt hij moeiteloos uit zijn mouw. De lange reizen met het openbaar vervoer, dat Hindelopen op een veld aan het IJsselmeer speelde en daar mannen met lieslaarzen klaarstonden om een afgezwaaide bal uit het water te halen. Dat hij zich in Gersloot moest omkleden in de voorkamer van de familie Bouwhuis, waar altijd een bord groentensoep klaarstond.
Aangifte van bedreiging
Of die keer dat een leider in een leren jas in Mildam het veld in stormde ‘om mij daar even te pakken te nemen’. Westenbroek: „Ik deed na het duel aangifte van bedreiging, de man is twee jaar geschorst en dat was zeker niet niks.” Die bedreiging was een uitzondering, al kreeg hij in Nijmegen eens een klap van een boze vrouw met een paraplu, die het niet eens was met een beslissing. „Ik heb het weggelachen, het was anders geweest als een man dat had gedaan.”
Tal van onderscheidingen
Toen deze Friese banketbakker in 1970 naar Nijverdal verhuisde, verruilde hij district Noord voor Oost. Hij werd hier een toonaangevend lid van de Scheidsrechtersvereniging Nijverdal en Omstreken (SNO), waarvan hij ruim vijftig jaar lid is, evenals van de Centrale Organisatie Voetbal Scheidsrechters (COVS). Bij SNO was hij jarenlang actief als bestuurslid en in meerdere commissies, zoals de voetbal-, vis-, trimloop- en sponsorcommissie.
Hij verzorgde ook de contacten met de lokale media, was jarenlang trainer voor actieve scheidsrechters en verzorgde de bekers voor de spelregelwedstrijden. Voor zijn grote inbreng voor de arbitrage, zowel binnen SNO als regionaal, werd Westenbroek onderscheiden met de Gouden Scheidsrechter Speld van de COVS. Hij is lid van verdienste en erelid van SNO, werd al eens uitgeroepen tot sportvrijwilliger van de gemeente Hellendoorn en is ook koninklijk onderscheiden (Lid in de Orde van Oranje-Nassau) voor al deze activiteiten.
Bas en Björn
Hij kent alle bekende scheidsrechters uit Oost-Nederland persoonlijk en is naar eigen zeggen ‘een groot fan’ van Bas Nijhuis en Björn Kuipers. Westenbroek floot nooit hoger dan de eerste klasse en heeft daar vrede mee. „Ik had mijn leeftijd al tegen en anderen hadden een veel beter spelinzicht”, weet hij.
Na zijn afscheid wil hij af en toe nog wel een wedstrijdje blijven fluiten en actief blijven als banketbakker in het Bakkerij- en IJsmuseum. „Hij is nog lang niet bie huus”, lacht zijn vrouw Riet, over wie Westenbroek opmerkt: „Zonder haar steun en die van onze kinderen had ik het nooit zolang als scheidsrechter volgehouden.”
Bron: TC Tubantia
